REZOLUCJA 13 ZGROMADZENIA OGÓLNEGO EFBWW – WIEDEŃ 2019

RÓWNA PŁACA ZA RÓWNĄ PRACĘ W KRAJACH UE

 Przedstawiona przez: ZZ „Budowlani”(Polska), EFEDOSZSZ (Węgry), OS STAVBA (Republika Czeska)

Wniosek mający na celu wzmocnienie działań na rzecz przeciwdziałania utrzymującym się i nieuzasadnionym kosztami utrzymania i wydajnością pracy różnicom w wynagrodzeniach pracowników budownictwa, przemysłu drzewnego, meblarskiego i przemysłu wyrobów budowlanych w różnych krajach UE. W latach 2004, 2007 i w 2013 do Unii Europejskiej dołączyły nowe państwa Europy Środkowo – Wschodniej i Południowo Wschodniej. Znacząco poszerzył się europejski wspólny rynek towarów i usług ale także rynek pracy.

Od roku 2004 do 2019 w większości nowych krajów członkowskich UE znacząco wzrósł PKB i bardzo znacząco zwiększyła się wydajność pracy.  Wzrost PKB nie przekłada się jednak w tym wypadku bezpośrednio na wzrost wynagrodzeń pracowników w nowych krajach UE. W sektorach budownictwa, przemysłu wyrobów budowlanych, drzewnego i meblarskiego różnica w poziomie średnich wynagrodzeń na porównywalnych stanowiskach pracy w najwyżej rozwiniętych i nowych krajów UE utrzymuje się w zasadzie na podobnym poziomie od 2004 r. Natomiast wzrost kosztów utrzymania i cen podstawowych artykułów konsumpcyjnych w wielu nowych krajach UE latach 2004 – 2019 był znacząco wyższy niż wzrost wynagrodzeń. Tak duża różnica w dochodach pracowników naszych sektorów w najbogatszych i nowych krajach UE nie znajduje uzasadnienia w różnicach w wydajności pracy, zwłaszcza, że w większości z tych ostatnich krajów wprowadzono nowe technologie, nowoczesne metody organizacji pracy a wiodącymi w tych sektorach są europejskie firmy ponadnarodowe. W wielu krajach Europy Środkowo – Wschodniej i Południowo Wschodniej intensywność pracy w naszych sektorach jest bardzo wysoka, długi jest też rzeczywisty czas pracy. Nominalny wzrost miesięcznych wynagrodzeń jest często powiązany z wydłużeniem rzeczywistego czasu pracy, przekraczającym znacznie 40 godzin tygodniowo. Analiza polityki prowadzonej przez wiele przedsiębiorstw ponadnarodowych i ich podwykonawców w nowych krajach UE wskazuje na to, że wspólny europejski rynek pracy jest jedynie pojęciem deklaratywnym i niewiele  ma wspólnego z rzeczywistością. Jednym z najważniejszych czynników zwiększania produktywności w nowych krajach UE wciąż jest obniżanie kosztów pracy, w tym utrzymywanie na niskim poziomie wynagrodzeń.

Europejska Federacja Pracowników Budownictwa i Drzewiarstwa stawiając sobie za cel wyegzekwowanie takiej samej płacy za taką samą pracę dla pracowników migrujących i delegowanych na rynkach krajowych zwraca jednocześnie uwagę na fakt, że utrzymywanie różnic w wynagrodzeniach pracowników naszych sektorów w poszczególnych krajach UE, nieuzasadnionych różnicami w kosztach utrzymania, podważa fundamenty jednolitego rynku Wspólnoty. Istnienie utrzymujących się od wielu lat wysokich różnic w wynagrodzeniach na tych samych stanowiskach pracy, nieuzasadnionych wydajnością pracy ani też różnicami w kosztach utrzymania, tworzy dwie różne kategorie rynków pracy w UE. Nie akceptujemy takiego podziału.

EFBWW zdecydowanie popiera postulat godziwych wynagrodzeń i dążenie do zbieżności poziomów płac. EFBWW wspiera krajowe autonomiczne i trójstronne porozumienia mające na celu wprowadzenie mechanizmów podwyżek płac, które uwzględniają kwalifikacje wymagane dla określonych zawodów i miejsc pracy. Cele te należy przede wszystkim osiągnąć poprzez negocjacje zbiorowe i zwiększenie zasięgu układów zbiorowych.

 

Państwa członkowskie UE opracowały różne systemy ustalania płac z wynagrodzeniami ustalanymi w negocjacjach zbiorowych, ustawowymi i zbiorowo uzgadnianymi wynagrodzeniami minimalnymi oraz przez połączenie tych mechanizmów. EFBWW wspiera zatem europejskie rozwiązania, które doprowadzą do wzrostu płac minimalnych w państwach członkowskich UE, przy jednoczesnym poszanowaniu różnych systemów rynku pracy w każdym państwie członkowskim UE.